از پيامبر اكرم صلیاللهعلیهوآله روايت شده كه به اميرالمؤمنين علیهالسلام فرمود: هر گاه خواستى هر چه را كه مىشنوى و مىخوانى حفظ كنى، اين دعا را در تعقيب تمام نمازها بخوان:
سُبْحَانَ مَنْ لَا يَعْتَدِي عَلَى أَهْلِ مَمْلَكَتِهِ، سُبْحَانَ مَنْ لَا يَأْخُذُ أَهْلَ الْأَرْضِ بِأَلْوَانِ الْعَذَابِ، سُبْحَانَ الرَّءُوفِ الرَّحِيمِ، اللَّهُمَّ اجْعَلْ لِي فِي قَلْبِي نُورًا وَ بَصَرًا وَ فَهْمًا وَ عِلْمًا، إِنَّكَ عَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ.
منزه است پادشاهى که بر زیردستانش ستم نمیکند. منزه است خدایى که اهل زمین را به عذابهاى رنگارنگ گرفتار نمیکند. منزه است آن خداى بندهنواز مهربان. خدایا قرار ده در دلم نور و بینایى و فهم و دانش، مسلماً تو بر هر چیز توانایى.
آیتالله بهجت قدسسره توجه ویژهای به این دعا داشتند و به کسانی که برای افزایش حافظه از ایشان درخواست دعا و ذکر داشتند این دعا را پس از هر نماز توصیه میکردند.
بهجتالدعاء، ص١٠٢
جدیدترین پژوهش های صورت گرفته درباره آثار نماز خواندن نشان می دهد كه خواندن منظم نماز به میزان زیادی خطر ابتلا به بیماری آلزایمر را كاهش می هد.
به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از شین هوا، براساس این پژوهش جدید، خواندن منظم نماز میزان ابتلا به بیماری آلزایمر را تا 50 درصد كاهش می دهد. این پژوهش نشان داد زنانی كه به شكل منظم نماز می خوانند ابتلای آنها به بیماری آلزایمر دستكم 50 درصد كمتر از زنانی است كه نماز نمی خوانند.
شایان ذكر است هدف از اجرای این پژوهش ارائه برنامه ای برای خانواده هایی بوده است كه در معرض بیماری آلزامیر بودند.
در همین رییس تیم پژوهشگران گفت كه در خواندن نماز از قوه تفكر استفاده می شود و این كار می تواند باعث فعال شدن توان فكر كردن انسان و در نهایت جلوگیری از ابتلا به بیماری آلزایمر شود.
این اولین پژوهشی نیست كه با هدف بررسی ارتباط بین دین و سلامتی و بهداشت صورت می گیرد زیرا در سال 2005 نیز پژوهشگران به این نتیجه دست یافتند كه در پیش گرفتن روش زندگی دینی باعث كندشدن پیشرفت بیماری آلزایمر می شود.
همچنین یك تیم پژوهشگران نیز كشف كرد كه میانگین شیوع بیماری آلزایمر و مرگ و میر در میان كودكان در جوامع دینی بسیار كمتر از جوامع غیر دینی است.
«العلم علمان، علم الابدان و علم الدیان» "پیامبر اكرم (ص)"
مجموعه ای كه تحت عنوان “چهل نكته پزشكی پیرامون نماز“ پیش روی شماست، كوششی ناچیز و حركتی كوچك در جهت هدفی بزرگ است كه آن هدف بزرگ، همانا اثبات همسویی "علم و دین" است.
در جهان امروز گروهی از مردمان(از جمله مردم ممالك غرب) با پیشرفت روز افزون و حیرت برانگیز علوم مختلف و با مشاهده توانایی های بی حد و حصر علم در گره گشایی از مشكلات بشری، اصالت محض را به “علم” داده اند و آن را بعنوان تنها راه نجات خویش برگزیده اند.
در مقابل در طول تاریخ همواره مردمان دیگری نیز وجود داشته اند كه “دین” را برای برخوررداری از زندگی سعادتمندانه، كافی دانسته اند و با بی اهمیت جلوه دادن همه مسائل دنیایی و حتی “علم” در اعتقادات خویش اصالت مطلق را به “دین” بخشیده اند.
از جمله پیروان این عقیده نیز می توان به رهبران مذهبی كلیسای كاتولیك در قرون وسطی، اشاره نمود.
اما در این میان آیین مقدس اسلام، به خصوص شكل حقیقی آن یعنی مكتب “تشیع” ، “علم و دین” را به عنوان دو بال نیرومند برای پرواز انسان، به سوی كمال مطلق خویش كه همانا نزدیك شدن به مرزهای عصمت و تخلق به اخلاق الهی در سایه قرب به حضرت حق است، معرفی می كند و پرداختن به هر یك بدون توجه به دیگری را، آفتی برای سعادت و نیكبختی انسان، به حساب می آورد.
به این ترتیب همان قدر كه عالم بی دین مسبب بدبختی خود و دیگران است، جاهل مقدس مآب نیز موجبات خسارت در دنیا و آخرت را برای خود و اطرافیانش فراهم می آورد.
این سخن مولای متقیان جهان و پیشوای شیعیان حقیقی، حضرت علی (ع) است كه می فرمایند:
العلم و الدین توامان، اذا افترقا احترقا
"علم و دین پیوسته با یكدیگرند و هر گاه جدای از هم شدند، آتش افروز خواهند بود."
اما نكته بسیار مهمی كه در این میان هرگز نباید آن را فراموش كرد، نقصان علم نسبت به دین است، چرا كه “دین” توسط آفرینشگر و خالق توانای هستی وضع شده است كه هم آگاه و مسلط بر همه جزئیات و ظرایف آفرینش است و همه آنچه كه برای سعادت و نیكبختی انسان در دنیا و آخرت
هر چند می توان در بعد نمادین و از دیدگاه زیبایی شناسی ، مسح سر و پا در پایان وضو را سمبلی جسم ، از سر تا پا و از فرق تا قدم به حساب آورد و به عنوان عاملی در یاد آوری پیوسته مسلمانان مبنی بر نظافت تمام بدن تلقی كرد، اما در باره بیماری ها نیز می توان به نكاتی چند توجه نمود .در مطالب قبلی، پس از بحث كوتاه پیرامون برخی فواید پزشكی اوقات نماز، به مقدمات نماز و طهارت نمازگزار توجه كردیم و برخی فایده های طبی مترتب بر آن را به اختصار اشاره نمودیم. از جمله پیرامون اهمیت نظافت دست و صورت كه بر اثر نماز به انسان هدیه می گردد سخن گفتیم . اما در ادامه وضو ، فرمان الهی بر مسح سر و پا قرار گرفته است.(1)
پاها و سر انسان بر خلاف دست و صورت، از اعضایی هستند كه در بخش قابل توجهی از شبانه روز پوشیده هستند، تا حدی كه حتی خود نیز معمولا توجه كمی به آنها دارند.(2)
اما امروزه دانش بشر، گروهی از بیماری ها را می شناسد كه شروع تظاهرات این بیماری ها از پوست سر و پاهاست، به عنوان مثال برخی بیماری های قارچی پوست از حد فاصل میان شست و دیگر انگشتان پا آغاز می گردد كه اتفاقا درست محل این ناحیه، مسح واجب دارد و به همین ترتیب مسح سر نیز می تواند توجه انسان را به آلودگی یا ضایعه عفونی در مو و پوست سر توجه دهد و در نتیجه انسان را برای رفع آن به اقدام وادارد.
در ضمن وجوب مسح سر و پا فرصتی است برای برداشته شدن پوشش پا و سر و در معرض هوا و اكسیژن قرار گرفتن این اعضاء كه علاوه بر شادابی پوست، به نوبه خود مانع رشد ارگانیزم های بی هوازی در منافذ پوست خواهد شد.
البته لازم به توجه است كه بسیاری از بیماری های پوست (به ویژه عفونت ها) بوسیله غسل های متعدد اعم از واجب و مستحب كه شخص نمازگزار در طول زندگی خود به جا می آورد، قابل پیشگیری هستند كه برای پرهیز از اطاله كلام تنها به همین اشاره بسنده می كنیم.
پ.نوشت:
1. آیه شریفه 6 سوره مباركه مائده؛2. پوشش پا به صورت جوراب و كفش امروزه در اكثر فرهنگ ها متداول شده است و پوشش سر به صورت های مختلف از چادر و عمامه گرفته تا كلاه و روسری از دیر باز معمول بوده است.
"منبع،سایت شفانیوز"
«العلم علمان، علم الابدان و علم الدیان» "پیامبر اكرم (ص)"
مجموعه ای كه تحت عنوان “چهل نكته پزشكی پیرامون نماز“ پیش روی شماست، كوششی ناچیز و حركتی كوچك در جهت هدفی بزرگ است كه آن هدف بزرگ، همانا اثبات همسویی "علم و دین" است.
در جهان امروز گروهی از مردمان(از جمله مردم ممالك غرب) با پیشرفت روز افزون و حیرت برانگیز علوم مختلف و با مشاهده توانایی های بی حد و حصر علم در گره گشایی از مشكلات بشری، اصالت محض را به “علم” داده اند و آن را بعنوان تنها راه نجات خویش برگزیده اند.
در مقابل در طول تاریخ همواره مردمان دیگری نیز وجود داشته اند كه “دین” را برای برخوررداری از زندگی سعادتمندانه، كافی دانسته اند و با بی اهمیت جلوه دادن همه مسائل دنیایی و حتی “علم” در اعتقادات خویش اصالت مطلق را به “دین” بخشیده اند.
از جمله پیروان این عقیده نیز می توان به رهبران مذهبی كلیسای كاتولیك در قرون وسطی، اشاره نمود.
اما در این میان آیین مقدس اسلام، به خصوص شكل حقیقی آن یعنی مكتب “تشیع” ، “علم و دین” را به عنوان دو بال نیرومند برای پرواز انسان، به سوی كمال مطلق خویش كه همانا نزدیك شدن به مرزهای عصمت و تخلق به اخلاق الهی در سایه قرب به حضرت حق است، معرفی می كند و پرداختن به هر یك بدون توجه به دیگری را، آفتی برای سعادت و نیكبختی انسان، به حساب می آورد.
به این ترتیب همان قدر كه عالم بی دین مسبب بدبختی خود و دیگران است، جاهل مقدس مآب نیز موجبات خسارت در دنیا و آخرت را برای خود و اطرافیانش فراهم می آورد.
این سخن مولای متقیان جهان و پیشوای شیعیان حقیقی، حضرت علی (ع) است كه می فرمایند:
العلم و الدین توامان، اذا افترقا احترقا
"علم و دین پیوسته با یكدیگرند و هر گاه جدای از هم شدند، آتش افروز خواهند بود."
اما نكته بسیار مهمی كه در این میان هرگز نباید آن را فراموش كرد، نقصان علم نسبت به دین است، چرا كه “دین” توسط آفرینشگر و خالق توانای هستی وضع شده است كه هم آگاه و مسلط بر همه جزئیات و ظرایف آفرینش است و همه آنچه كه برای سعادت و نیكبختی انسان در دنیا و آخرت
به سایت من خوش آمدید (لطفا برای دیدن تمامی مطلب به ادامه ی مطلب بروید) |
کد جمع کردن گوشه ها و چرخش کامل عکس